facundus

fācundus, a, um, adj. [fari], that speaks with ease or fluency, eloquent (syn.: disertus, eloquens;

loquax, dicax): qui facile fantur, facundi dicti,

Varr. L. L. 6, § 52 Müll. (not freq. till after the Aug. period; not in Cic. or Caes.; cf. facundia).

I.

Prop.:

satis facundu's: sed jam fieri dictis compendium volo,

Plaut. Capt. 5, 2, 12: suavis homo, facundus, Enn. ap. Gell. 12, 4 (Ann. v. 250 ed. Vahl.); Sall. J. 95, 3: loquax magis quam facundus, id. ap. Quint. 5, 2, 2; and ap. Gell. 1, 15, 13:

Mercuri, facunde nepos Atlantis,

Hor. C. 1, 10, 1:

Ulixes,

Ov. M. 13, 92:

facundum faciebat amor,

id. ib. 6, 469:

Rufus, vir facundus,

Tac. H. 1, 8:

facundus et promptus,

Suet. Calig. 53 et saep.— Comp.:

in omnibus gentibus alius alio facundior habetur,

Quint. 12, 10, 44.— Sup.:

facundissimus quisque,

Quint. 12, 2, 27.—

II.

Transf., of things:

ut ingenia humana sunt ad suam cuique levandam culpam nimio plus facunda,

Liv. 28, 25 fin. (al. fecunda):

lingua,

Hor. C. 4, 1, 35:

ōs,

Ov. F. 5, 698:

vox,

id. ib. 4, 245: Juv. 10, 274:

Gallia,

id. 15, 111:

facunda et composita oratio,

Sall. J. 85, 26:

dictum,

Ov. M. 13, 127:

versus,

Mart. 12, 43, 1:

antiqua comoedia facundissimae libertatis,

Quint. 10, 1, 65.—Hence, adv.: fācunde, with eloquence, eloquently:

nimis facete nimisque facunde mala es,

Plaut. Mil. 4, 4, 5:

quamvis facunde loqui,

id. Trin. 2, 2, 99:

alloqui,

Liv. 28, 18, 6:

exsequi aliquid,

Tac. A. 12, 58:

miseratur,

id. ib. 1, 39.— Sup.:

describere locum,

Sen. Suas. 2 med.:

accusare vitia,

Gell. 13, 8, 5.